Klocek Podróżnik

„Kiedy na początku Bóg stworzył świat – spojrzał siódmego dnia na swoje dzieło i był zadowolony. Stwierdził jednak, że pozostało mu dużo wybornego budulca. Były to rzeki i doliny, lodowce i pustynie, góry i lasy, wulkany i fiordy, zielone łąki i pagórki. Nie chcąc stracić tych wszystkich klejnotów natury, polecił oddziałom swoich pracowitych aniołów, aby złożyli je razem za jakimiś długim i wysokim pasmem górskim. Tymi górami okazały się Andy, a z odłożonych pozostałości powstało Chile" - tak głosi legenda. Rzeczywiście na całej swojej długości mierzącej ponad 4 tysiące kilometrów, Chile ma do zaoferowania różne strefy klimatyczne, niepowtarzalne krajobrazy oraz bogatą historię i kulturę. Pomimo 2 wcześniejszych wizyt, ciągle jeszcze odczuwamy niedosyt tego uroczego kraju i tym razem zamierzamy przemierzyć go z północy na południe, ze szczególnym naciskiem na część centralną.

Nasza kwatera znajduje się w samym centrum Santiago i pomimo, że atrakcje turystyczne miasta nie są nam obce, to z wielką radością wyruszamy ponownie zwiedzić najciekawsze zakątki stolicy.

W miejscu wcześniejszej, zniszczonej przez trzęsienie ziemi katedry, stoi nowa pochodząca z 1800 roku. Późniejsze zmiany z końca XIX wieku nadały jej obecny wygląd.

Wzgórze Cerro San Cristobal wznosi się 300 metrów ponad poziomem miasta. Obecną nazwę nadali mu konkwistadorzy na cześć św. Krzysztofa. Indianie nazywali je Tupaue. Przy dobrej pogodzie ze szczytu rozpościera się wspaniała panorama na miasto. U podnóża Tupaue, wsiadamy do historycznej kolejki kablowej (linowej) „Funicular de Santiago” z 1925 roku, która ciągle jeszcze przewozi pasażerów pod szczyt.

W regionie chilijskiej stolicy, Andy osiągają swoją maksymalną wysokość. Najwyższy szczyt Ameryki Południowej, mierzący 6962 metrów nad poziomem morza Aconcagua, znajduje się co prawda na argentyńskim terytorium, ale również w pobliżu. Ten wysokogórski obszar obejmuje miedzy innymi Park Narodowy Valle de Yeso, który obraliśmy sobie za cel naszej całodziennej wycieczki.
Z hotelu odbiera nas kierowca Philippe i jak się okazuje, w podroży towarzyszy nam także leciwa amerykanka, która niestrudzenie prowadzi część retoryczną i usilnie próbuje zdekoncentrować kierowcę. Philippe jest młodym człowiekiem o bardzo łagodnym charakterze i pomimo prób odwracania jego uwagi od wydarzeń na drodze, doskonale sobie radzi z bezpiecznym prowadzeniem samochodu w ciężkich, górskich warunkach oraz z podtrzymywaniem przy tym konwersacji ze swoją pasażerką. Moi ludzie i ja, korzystamy natomiast z niezmąconej możliwości podziwiania otaczających nas krajobrazów.

Na wysokości nieomalże 3 tysięcy metrów znajduje się ciepłe źródło Termas Del Plomo, którego woda bijąca ze skalnej ściany nie przekracza temperatury 28 stopni Celsjusza. Wokół utworzył się naturalny basen i pomimo niskiej temperatury powietrza można skorzystać z kąpieli. Z obawy przed sfilcowaniem się mojego drogocennego, wikuniowego futerka pozostaje w ubranku i do wody nie wchodzę.

Philippe rozkłada przywieziony ekwipunek i organizuje andyjski piknik. Na rożnie skwierczą przygotowane wcześniej szaszłyki, stoją miseczki z chipsami i orzeszkami, jest chilijskie wino i inne napoje oraz naleśniki z typowym, południowoamerykańskim nadzieniem – Dulce de leche. Jest to rodzaj mlecznego kremu przypominającego masę krówkową. W tym skalistym, gdzieniegdzie pokrytym śniegiem krajobrazie, największe wrażenie robią jednak świeże truskawki, których również nie brakuje na naszym stole. Pomimo tego śniegowo-truskawkowego kontrastu, nie jest to jakaś osobliwość. Grudzień w Chile przypada przecież w sezonie letnim.

Przelatujemy do górniczej miejscowości Calama, położonej w północnej części kraju. Z samolotu obserwuję olbrzymie i bardzo głębokie dziury wydrążone w ziemi – to odkrywkowe kopalnie miedzi należące do jednego z największych wydobywców tego surowca na świecie.
Calama leży w samym centrum pustyni Atacama – jednego z najbardziej suchych miejsc na Ziemi. Większość mieszkańców tego niewielkiego miasta to pracownicy kopalń i częściowo ich rodziny. Bardzo często są to jednak samotni najemnicy z całego kraju, którzy w poszukiwaniu dobrze płatnej pracy zostawiają gdzieś daleko swoich bliskich. Tereny wokół Calama zamieszkuje rownież niewielka grupa rdzennych mieszkańców regionu.
Pustynia Atacama pomimo bardzo nikłych zasobów wody była zasiedlona już od dawna. Szczepy Atacameños, Aymara, Chinchorros i Diaguitas zamieszkiwały małe i ubogie w wodę oazy. Później zostały te tereny wcielone do imperium Inków. To były jednak jedyne terytoria na terenie obecnego Chile, do których Inkowie dotarli. Być może olbrzymia i sucha Atacama oraz wysokie Andy stanowiły zbyt trudną do pokonania barierę. Faktem jest, że obszary na południe stąd zamieszkiwały już tylko niezależne, rdzenne indiańskie szczepy.

Zezwolenie na zwiedzanie olbrzymich kopalni dostaje się rzadko, a poza nimi w Calama nie ma jakichkolwiek atrakcji. Ulubionym miejscem turystycznym w regionie jest gmina San Pedro de Atacama, w której znajduje się również nasza kwatera. Po drodze zatrzymujemy się przy pomniku wzniesionym na pamiątkę zamordowanych przeciwników politycznych okrutnego reżimu generała Augusto Pinochet'a. We wrześniu 1973 roku, Pinochet przeprowadził zamach stanu i obalił demokratycznie wybrany rząd socjalisty Salvador'a Alende. Ustanowiona przez niego junta wojskowa już od samego początku rozpoczęła brutalne represje wobec opozycji. Według różnych źródeł odpowiedzialna jest za zamordowanie ponad 1-3 tysięcy osób. Około 80 tysięcy zostało internowanych, a około 30 tysięcy torturowano bez względu na płeć i wiek.

Gmina San Pedro de Atacama składa się z tak zwanych Ayllus, które są małymi, zagospodarowanymi przez rdzennych mieszkańców oazami. Ayllus odizolowane są przez pustynię i oddalone od siebie czasami o wiele kilometrów. Oaza San Pedro jest najliczniejszą osadą w tym regionie i zarazem centrum gminy. San Pedro należy do ulubionych miejsc turystycznych i odwiedzane jest każdego roku przez ponad 50 tysięcy przyjezdnych z całego świata.

Jedną z najpopularniejszych atrakcji San Pedro jest pobliska część pustyni zwana Valle de la Luna (Doliną księżycową). Neil Armstrong, który kiedyś podobno odwiedzał to miejsce, miał stwierdzić, że naprawdę przypomina ono krajobraz księżycowy.

Na krótko przed zachodem słońca przechodzimy na trochę wyżej położone miejsce, na którym przy lampce dobrego chilijskiego wina żegnamy wspaniały, ale niestety dobiegający końca dzień.

W przebiegającym przez pustynie Atacama rowie tektonicznym, utworzyła się wielka bezodpływowa dolina. W najniżej położonej części doliny powstały największe w Chile słone mokradła, czyli solnisko Salar de Atacama. Woda spływająca z okolicznych wyżyn zbiera się w tym miejscu i odparowuje, pozostawiając zawarte w niej sole mineralne. Na solnisku pozostają niewielkie laguny oraz złoża soli kamiennej, potasowo-magnezowej i boraksu.

Część solniska zawierającą laguny objęto ochroną i utworzono w tym celu Narodowy Rezerwat Flamingów (Reserva Nacional de Flamencos). W tych mocno zasolonych jeziorkach żyją malutkie skorupiaki – Słonaczki, stanowiące pożywienie dla licznie występujących na solnisku Flamingów.

Zjawisko pogodowe El Niño ma bardzo duży wpływ na wydarzenia atmosferyczne w całym regionie Ameryki południowej. Stosunkowo niedługo przed naszym przybyciem spadł śnieg w wyższych partiach pustyni, co zdarza się wyjątkowo rzadko. Dzięki temu, zazwyczaj porośnięty tylko nieliczną i przesuszoną roślinnością krajobraz, prezentuje się tym razem zadziwiająco uroczy i pełen życia. Duże połacie pustyni pokryte są drobnymi kwiatami.

Jedną z Ayullu należących do gminy San Pedro jest oaza Socaire. Występujące w tym regionie wielkie kaktusy rosną tylko około 1 centymetra na rok i są już od dawna pod ścisłą ochroną. Miejscowi oferują drobne wyroby rzemieślnicze z unikalnego drewna kaktusowego, ale mieszkańcom wolno zbierać wyłącznie obumarłe rośliny, co naturalnie odzwierciedla się w wysokiej cenie tego surowca.

Inną Ayullu jest oaza Toconaco (Diabelskie miasto). Stoi tutaj bardzo stary kościół oraz wolnostojąca dzwonnica. Większość drewnianych elementów świątyni, jak również drzwi do dzwonnicy wykonane są z drewna kaktusowego.

W kraterze wulkanu El Tatio, na wysokości około 4300 metrów nad poziomem morza, znajduje się wielkie pole gejzerów. Gejzery budzą się do życia przy pierwszych promieniach słońca, a po wschodzie, z powodu ocieplenia się powietrza i tym samym zmniejszenia się różnicy temperatur ich aktywność słabnie. Przed świtem temperatura w kraterze osiąga czasami -20 stopni Celsjusza, ale dzisiaj jest stosunkowo ciepło i wynosi tylko -7.

Krater wulkanu Tatio zasypany jest osadami wulkanicznymi, pod którymi gotuje się lawa. Spływająca z obrzeży wulkanu woda przedostaje się bez trudu przez warstwę osadów i zbliżając się do lawy ulega wrzeniu. Pod wpływem dużego ciśnienia zostaje wystrzelona z powrotem na powierzchnię. Te naturalne fontanny osiągają temperaturę około 86 stopni Celsjusza.

Niektóre spośród gejzerów eksplodują tylko na wysokość 75 centymetrów, ale zaobserwowano również wybuchy na około 6 metrów.

El Tatio obejmuje 80 aktywnych gejzerów i jest po parku Yellowstone w USA i Dolinie Gejzerów na Kamczatce, trzecim pod względem wielkości polem gejzerów na świecie.

W kraterze występują również gorące źródła i w niektórych z nich, można skorzystać z kąpieli. Trzeba się jednak zdobyć na odwagę i przy siarczystym mrozie rozebrać się do stroju kąpielowego.

W pobliżu gotują się także gejzery błotne Del Barro. W zasadzie teren wokół nich jest niezabezpieczony i poruszanie się na nim jest zabronione. Ufamy jednak doświadczeniu naszego miejscowego przewodnika i zwiedzamy również ten areał.

Po drodze zatrzymujemy się w kolejnej Ayullu – w wiosce Machuca. Na szczęście udaje nam się przybyć do niej jeszcze przed południem, kiedy większość turystów powracający z El Tatio odwiedza to miejsce. Dzięki temu udaje mi się spróbować wyśmienitych szaszłyków z Lamy oferowanych przez lokalnych gospodarzy. Od południa wioska kompletnie się wyludnia i wszystko, z kościołem włącznie, jest zamknięte. Kilkunastu mieszkańców osady jeździ w tym czasie do San Pedro, aby tam w jakiś inny sposób zarobić na swoje utrzymanie.

Założone w 1536 roku przez hiszpańskich konkwistadorów Valparaiso jest centrum kulturalnym i drugą największą aglomeracją Chile. Jest też jednym z najbardziej kolorowych miast świata. Domy starówki pokrywają liczne malowidła ścienne, stanowiące wyjątkową atrakcję turystyczną. Valparaiso jest jak wielka otwarta galeria sztuki z ciągle zmieniającą się ekspozycją. Nie ma właściwie dnia, aby nie pojawił się nowy mural.

Stare miasto położone jest w większości na zboczach, które dawniej zamieszkane były tylko przez zamożnych rezydentów. Aby uniknąć wspinaczki po licznych stromych schodach, zlecali budowę kolejek kablowych w pobliżu własnych domów. W Valparaiso znajdujemy dziesiątki tych urządzeń. Niektóre nieomalże pionowe, jak windy.

Wiele fasad w starym mieście pokryta jest kolorowymi graffiti. Nie są to jednak zwykłe „bohomazy”, które znamy ze ścian wielu naszych budynków, lecz prawdziwe dzieła. Niektóre pochodzą od znanych w świecie artystów, a inne są tak wspaniałe, że dzięki nim ich twórcy stali się właśnie znani i cenieni.

Bezpańskie psy w Valparaiso mają trochę łatwiejsze życie niż ich krewni w innych częściach kraju. Przy kolorowych alejkach starówki ustawione są dla nich budy. Ozdobione i pomalowane, czasami z okienkami i kwiatami w doniczkach, czasami również pokryte obrazami ściennymi.

Podczas spaceru przez fantastyczny labirynt wąskich alejek, odwiedzamy liczne galerie, sklepiki z rękodziełem i stoiska artystów. W jednej z bocznych uliczek odbywa się wyprzedaż garażowa. Wchodzimy do środka, aby się rozejrzeć. Obok wielu wystawionych na sprzedaż ubrań znajdujemy także książki, zdjęcia i biżuterię. Wiele z tych klejnotów wykonanych często ze srebra i kamieni półszlachetnych jest naprawdę starych i wyjątkowych. Większość ma również szczególny, południowoamerykański charakter – inny niż biżuteria, którą można kupić w Europie.

Ze starówki przechodzimy do dawnej dzielnicy bankowej i biurowej. Przy okazji odwiedzamy najstarszą drukarnię w Chile.

Chilijskie autobusy dalekobieżne kursują zazwyczaj w nocy. Te specjalne pojazdy posiadają tylko po 3 rozkładane, wygodne fotele w rzędzie. Przedział pasażerski jest odrębnym pomieszczeniem oddzielonym od znajdującej się w korytarzu toalety i również odrębnej i zamkniętej kabiny kierowców. Pojazdy posiadają limitery ograniczające ich maksymalną prędkość do 100 kilometrów na godzinę. Trwająca ponad 10 godzin podroż do Pucón mija bardzo komfortowo i wcześnie rano osiągamy nasz cel. Na dworcu autobusowym oczekuje nas Jermann, który jest naszym gospodarzem przez następne dni. Dom Jermann'a to rodzaj górskiej, drewnianej chaty ze wspólną kuchnią i jadalnią oraz kilkoma małymi pokojami do wynajęcia. Z ogrodu, w którym znajduje się również parę drewnianych bungalowów, rozpościera się wspaniały widok na najbardziej aktywny wulkan Chile – Villarrica. Jestem zauroczony ogródkiem z „własnym” wulkanem.

Villarrica ma 2849 metrów wysokości i jest bardzo aktywny. Ostatni wybuch nastąpił krótko przed naszą wizytą, w marcu 2015. W Chile znajduje się około 2 tysięcy wulkanów, z czego 80 jest aktywnych. Są też liczne, które uważane są tymczasowo za wygasłe.

Park Narodowy Huerquehue zachwyca swoją pierwotną naturą. Jeden z popularnych szlaków wiedzie do jezior: Lago Chico, Lago Verde i Lago el Torro, a wędrówka przez wspaniałą puszczę ze starymi, fascynującymi drzewami araukariowymi i licznymi wodospadami jest wyjątkowym przeżyciem.

Araukaria jest prehistorycznym gatunkiem, który istniał już w czasie, kiedy po ziemi chodziły dinozaury. Są to wiecznozielone drzewa iglaste osiągające do 60 metrów wysokości. Nazwa rodzaju pochodzi od rdzennych mieszkańców tego regionu – Indian Araukanów. Nasiona araukarii chilijskiej są jadalne i chętnie spożywane.

Zauważam spacerującego po ścieżce wielkiego pająka, który wraz z nóżkami jest nieomalże tak duży jak ja! W Polsce znany jest pod nazwą ptasznik chilijski. Ten zazwyczaj łagodny i niegroźny stawonóg jest bardzo popularny w tutejszych lasach. Jego ukąszenie jest słabe, porównywalne z użądleniem przez pszczołę.

Puerto Varas położone jest nad drugim największym jeziorem Chile – Lago Llanquihue. W pobliżu miasta znajdują się 2 duże wulkany kształtujące okoliczną panoramę. Wyglądający jak z obrazka w książce dla dzieci wulkan Osorno, ma prawie perfekcyjnie stożkowy kształt i jest czasowo nieaktywny. Jego ostatni wybuch miał miejsce przed około 150 laty.

Wulkan Calbuco jest w zamian za to bardzo aktywny i wybuchał od 1837 roku już 10 razy. Najnowsza erupcja miała miejsce w kwietniu 2015, podczas której Calbuco stracił część swojej pokrywy. Wyrzucał popioły na wysokość 15 kilometrów w atmosferę i wypływały z niego strumienie lawy. Cała okolica przykryta była półmetrową warstwą popiołu, którego duże pokłady leżą gdzieniegdzie jeszcze obecnie.

W małym miasteczku Pargua położonym nad Kanałem Chacao, przesiadamy się na prom. Po jednogodzinnej przeprawie wychodzimy na największą wyspę kraju, Chiloé. Przypuszcza się, że jest ona obok Peru, rdzennym miejscem pochodzenia ziemniaków. Jeszcze obecnie uprawianych jest tutaj 200 odmian, różniących się od europejskich wyglądem, kolorem i smakiem.

Przybrzeżne wysepki w regionie Punihuil, zostały objęte ochroną. Teren znany jest z miejsc lęgowych pingwinów magellańskich i Humboldta. Występują tu również bardzo licznie inne ptaki oraz ssaki morskie. W zatoce można czasami zaobserwować największe ssaki morskie – płetwale błękitne.

Tradycyjnym rodzajem przyrządzania potraw na wyspie Chiloé jest tak zwane Curanto (gorące kamienie). Po wykopaniu dużego dołu w ziemi i wypełnieniu go kamieniami, rozpala się na nich ognisko. Rozgrzane do czerwoności kamienie przykryte zostają warstwą ziemi i olbrzymimi liśćmi endemicznej rośliny przypominającej rabarbar, nazywanej Nalca lub Pangue.

W Curanto przygotowuje się za jednym razem cały obfity posiłek, złożony najczęściej z owoców morza, mięsa i jarzyn. Na samo dno układa się skorupiaki morskie, kawałki boczku, udka z kurczaka, kiełbasy, ziemniaki lub inne warzywa. Wszystkie te smakołyki przykryte zostają powtórnie warstwą liści. Na nich z kolei poukładane są kluski zrobione z mąki i smalcu.

Całość ponownie przykryta warstwą liści i darni tworzy rodzaj naturalnego pieca ziemnego. Czas pieczenia trwa ponad 2 godziny.

Wyruszamy główną arterią komunikacyjną południowego Chile zwaną Carretera Austral. Ta najczęściej szutrowa trasa przebiega przez większą część Północnej Patagonii i dochodzi nieomal pod sam Południowy Lądolód Patagoński. Jak już wspominałem, Chile ma ponad 4 tysiące kilometrów długości, ale jego terytorium jest bardzo wąskie i przeciętnie nie przekracza 200 kilometrów. Północna i Południowa Patagonia oddzielone są od siebie nieprzekraczalną barierą, pokrywającą całą szerokość kraju – Południowym Lądolodem Patagońskim. Po Antarktydzie i Grenlandii jest on trzecim pod względem wielkości polem lodowym na Ziemi. Chcąc przedostać się na południe można przepłynąć promem przez fiordy, pojechać okrężną drogą przez terytorium Argentyny lub przelecieć nad lodowcem samolotem.

Sylwestrową noc spędzamy w osadzie Villa Cerro Castillio. Razem z gospodynią Mary i jej córką Carmelą witamy Nowy Rok 2016.

Sylwestrowa kolacja składa się naturalnie z popularnego Asado Patagonico. Asado w Patagonii to świąteczny, ale nieuroczysty posiłek składający się z rożnego rodzaju mięsa grillowanego na węglu drzewnym. Szczególnie tradycyjny rodzaj to asado con cuero (grillowanie ze skórą), przy którym używa się całej połaci mięsa wraz ze skórą. Mięso rozciągnięte płasko na ruszcie w postaci krzyża, grilluje się pionowo lub lekko pochylone do ognia.

Nowy Rok, nowy dzień i nowy odcinek Carretera Austral. Docieramy do miasteczka Puerto Rio Tranquilo, położonego nad jeziorem Lago General Carrera.

Przez całą długość jeziora przebiega potężny, marmurowy masyw, który przez tysiąclecia został uformowany odziaływaniem klimatu i wody w jaskinie o wyjątkowych wzorach ściennych. Te surrealistyczne struktury są główną atrakcją regionu i nazywane "marmurowymi kaplicami" lub "marmurowymi katedrami" – Catedral de Marmol.

Jakoś nikomu z nas nie przyszło wcześniej do głowy, że w Nowy Rok na prowincji, trudno będzie zadbać o należyty posiłek. Wyczerpani długą drogą, docieramy do Puerto Guadal. W miasteczku znajdują się dwie restauracje, naturalnie w Nowy Rok obie zamknięte. W całej miejscowości otwarte są jedynie kiosk oraz mały sklepik, w którym można kupić lody i piwo. Na szczęście nasz kierowca ma w miasteczku znajomych i ratując nas przed niechybną śmiercią głodową organizuje obiad u nich w domu.

Pomimo, że Carratera Austral ciągnie się jeszcze dalej na południe, to jednak kończy się przed Południowym Lądolodem Patagońskim. Chcąc przedostać się do południowej części Patagonii, pozostaje nam tylko wrócić tą samą drogą do miasta Balmaceda, w którym znajduje się najbliższy port lotniczy. Przejeżdżając ponownie przez Rio Traquilo zatrzymujemy się na małym, przepięknym cmentarzu. Jest to być może jeden z najpiękniejszych cmentarzy na świecie.

Cementario Rio Traquilo to rodzaj malutkiej wioski, składającej się z kilkunastu grobowców zbudowanych w formie chatek. Niektóre są małe jak buda dla psa inne duże jak altana ogrodowa.

Łubiny zostały przywleczone przez osadników z Europy i przejęły w posiadanie olbrzymie połacie patagońskiej ziemi. W międzyczasie stały się prawdziwym znakiem szczególnym Patagonii.

Duży odcinek Carretera Austral pokryty jest iłami wulkanicznymi. Podczas deszczu, kiedy nawierzchnia staje się mokra i bardzo śliska, jeździ się po niej jak po lodzie.

Mijamy duży obszar pozbawiony prawie całkiem zieleni. Jest to upiorny krajobraz ze sterczącymi, martwymi pniami drzew. Po wybuchu któregoś z pobliskich wulkanów, drzewa zostały zasypane trującymi popiołami i obumarły. Ich szczątki przypominają powoli rozpadające się mumie.

Coyhaique jest stolicą regionu Aysén i ważnym centrum handlowym i turystycznym północnej Patagonii. W okolicy znajdują się Rezerwaty Przyrody Coyhaique i Cerro Castillo oraz Park Narodowy Rio Simpson, zachęcające do wędrówek.

Punta Arenas jest największym miastem Południowej Patagonii i najdalej na południe wysuniętym miastem Chile. Chociaż nie jest to nasza pierwsza wizyta w Punta Arenas, jesteśmy bardzo szczęśliwi z ponownego pobytu. Patagonia jest urzekającym regionem.

Niewielkie miasteczko Puerto Natales, położone w fiordzie Última-Esperanza jest bazą wylotową dla wszelkiego rodzaju ekspedycji zarówno do jednego z najbardziej znanych parków narodowych na świecie, Torres del Paine jak również na Ziemię Ognistą.

Torres del Paine znany jest z silnych wiatrów i ciekawych formacji chmur. Kiedy wiatr osiąga prędkość 60-80 kilometrów na godzinę, to jest klasyfikowany jako słaby, pomiędzy 80, a 100 kilometrów na godzinę – jest normalny, natomiast jeśli wieje z prędkością przekraczającą 100 kilometrów na godzinę, jest uważany za silny.

Przed nami czterogodzinna wędrówka do schroniska Refugio Vértice Grey. Na całe szczęście wiatr jest dzisiaj słaby, w porywach normalny. Przy silnym wierze nie kursuje statek po jeziorze Lago Pehoé, którym musimy przepłynąć na drugi brzeg.

Wędrówkę rozpoczynamy pracowicie pod wiatr, później szlak wiedzie ukryty pomiędzy wzgórzami i podróż jest dużo spokojniejsza.

Rano z pobliskiej plaży odbiera nas katamaran, który kursuje przez długość całego jeziora. Rejs przebiega aż pod same spływy lodowca i z powrotem do głównej przystani przy ujściu rzeki Rio Avutardas.

Lodowiec Grey jest jednym z wielu spływów olbrzymiego Południowego Lądolodu Patagońskiego. Jego ściana przednia osiąga około 40 metrów wysokości, a szerokość całego lodowca wynosi około 6 kilometrów.

Wychodzimy na długą, kamienistą plażę, którą oczywiście musimy przejść pod wiatr – dzisiaj w porywach „silny”, osiągający czasami ponad 100 kilometrów na godzinę. Z wielką ulgą docieramy do przybrzeżnego lasu, pozwalającego na krótko zapomnieć o wichurze. Aby dojść do strażnicy, przy której czeka samochód, musimy przedostać się przez niewielki, wiszący most nad rzeką Rio Avutardas. Most zachowuje się jak wahadło zegarowe i przeprawa przez niego jest przygodowa. Przechodzi się pojedynczo, na przemian raz z jednego, raz z drugiego brzegu. Ja idę jednak nieodłącznie razem z Moją Basią. Trzymając się stalowych linek idziemy powoli, niepewnym krokiem. Nogi się plączą i trudno utrzymać jest równowagę. Kiedy znajdujemy się mniej więcej po środku mostu, przychodzi nagły podmuch i tracimy kompletnie grunt pod nogami – dalej radzimy sobie już tylko na czworakach…😉

Zatoka Seno Otway była pierwotnie akwenem polodowcowym, który połączył się z Oceanem Spokojnym przez naturalny kanał w masywie andyjskim oraz przez Cieśninę Magellana. Na jednym z wybrzeży zatoki mieści się Rezerwat Pingwinów Magellańskich, który jest naszym ostatnim celem w południowej Patagonii.

Chile wprawia mnie każdorazowo w ogromny zachwyt i podobnie jak podczas wcześniejszych wizyt, jestem niezwykle zafascynowany pobytem w tym cudownym zakątku ziemi. Pomimo, że nasza podróż właściwie dobiegła końca, postanawiamy wykorzystać nadążającą się okazję i zwiedzić rownież znajdującą się „w pobliżu”, najsamotniejszą wyspę świata – mistyczną Rapa Nui (Wyspę Wielkanocną). Polinezyjska Rapa Nui znajduje się politycznie pod chilijskim zarządem i jedynym operatorem połączeń lotniczych jest LAN.

Przeczytaj ciąg dalszy podroży » Wyspa Wielkanocna